Przez pewien czas na mojej liście “Niezbyt lubianych bohaterów” znajdowały się tylko dwie postaci. Niestety po przeczytaniu “Okrutnej obsesji” autorstwa J. L. Beck oraz C. Hallman, mogę dopisać tam jeszcze jedną osobę. 

Wspomniana książka opowiada o pracującym dla mafii chłopaku imieniem Zane oraz Dove, która zajmuje się zwierzętami w schronisku. Mężczyzna ma na jej punkcie niezdrową obsesję i cały czas ją obserwuje. Wszystko dlatego, że w przeszłości już się spotkali. Gdy pewnego dnia szef każe zabić mu dawną znajomą, Zane postanawia ją uprowadzić i zmusić, aby z nim zamieszkała.

Niestety przez całą lekturę miałam wrażenie, że Zane próbuje przekonać czytelnika do tego, że wcale nie jest potworem. Okej, mordował ludzi, ale przecież na świecie są od niego jeszcze gorsze osoby. W dodatku ta jego obsesja na punkcie dziewczyny, ciągłe kontrolowanie jej życia i pozbywanie się każdego faceta z którym się spotykała… Dla mnie był tak toksycznym bohaterem, że naprawdę żałowałam, że Dove w samoobronie nie walnęła go lampą mocniej. 

Towarzyszyło mi też odczucie, że większość powieści opierała się na przekonaniu Dove do pokochania go, a ciekawsza część fabuły rozpoczęła się dopiero pod sam koniec książki i co gorsze została gwałtownie przerwana.

Niestety pod względem fabularnym “Okrutna obsesja” mi się nie podobała. Jeżeli ktoś mimo wszystko czuje się zainteresowany tą pozycją, to zachęcam do samodzielnego wyrobienia sobie o niej zdania.

Niedawno na rynku wydawniczym pojawiła się książka autorstwa Krzysztofa Domaradzkiego pt.: “Przełęcz”. Pisząc swą powieść, pisarz inspirował się prawdziwymi wydarzeniami, które miały miejsce na Przełęczy Diatłowa w roku 1959. 

Warto wspomnieć, że w lekturze tej fikcja literacka miesza się z rzeczywistością. Przykładowo, zamiast Igora Diatłowa występuje tu Wiktor Gonczar. Część miejsc oraz scen stworzono na potrzeby fabuły, jednakże są też takie, które pokrywają się z rzeczywistymi zdarzeniami z tamtego okresu. 

Historia rozpoczyna się w momencie, gdy Żenia Kowalczuk (pracujący jako prywatny detektyw), dostaje zlecenie rozwiązania zagadki sprzed prawie 60 lat. W pierwszej chwili nie jest zainteresowany, jednak po jakimś czasie zostaje zmuszony do przyjęcia zadania. Jego partnerką w tej misji jest Anna Gamowa (pseudonim Uzi). Czy uda im się rozwiązać zagadkę, pomimo tego, że komuś śledztwo to jest bardzo nie na rękę? 

Narracja jest tu prowadzona z kilku perspektyw – Żeni, Uzi oraz uczestników wyprawy. Nie utożsamiałam się z żadną z postaci i też nie starałam się odgadnąć, co tamtej nocy naprawdę zaszło nad przełęczą. Dałam się ponieść opowieści. Oczywiście to, co zostało opisane w książce nie jest oficjalnym wyjaśnieniem sprawy, ponieważ, do dziś nikt nie wie co wydarzyło się tamtej nocy. 

Książkę polecam osobom czytającym kryminały, a także tym, które interesują się zagadką Przełęczy Diatłowa, ale nie oczekują kolejnej, naukowej publikacji na ten temat.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Większość książek które ostatnio czytałam, pomagało mi uciec od rzeczywistości i chodź trochę się zrelaksować. Wszystko zmieniło się, kiedy zagłębiałam w powieść pt.: “Karma” autorstwa Gabrieli Gargaś. Pierwsze spotkanie z twórczością tej pisarki wywarło na mnie ogromne wrażenie. 

Gaja jest dziennikarką, piszącą artykuł o korporacji Dream Company, produkującej słodycze. Już pierwszego dnia pobytu w firmie poznaje Ryana – jednego z pracowników na wyższym szczeblu. Przez jakiś czas wszystko idzie gładko – kobieta rozmawia z innymi osobami w przedsiębiorstwie i zbiera materiały do publikacji. Jakiś czas później między Gają a Ryanem wybucha romans, który po pewnym czasie ona próbuje zakończyć. Jednak mężczyzna tak łatwo nie wypuści jej ze swoich łap… 

“Karma” była powieścią gorzką. Ukazywała to, jak jedna decyzja może zmienić życie. Nie tylko głównych bohaterów, ale także ich otoczenia. Całość historii dopełniały chociażby układy i układziki, które były w firmie na porządku dziennym (na przykład awans za romans z przełożonym, co jest dość mocną skazą na wizerunku przedsiębiorstwa). 

Po przeczytaniu książki i chwilowym “przetrawieniu” fabuły czułam smutek. Nie utożsamiałam się z żadnym z bohaterów, raczej patrzyłam, jak powoli ich życie zaczyna się sypać niczym domek z kart. Najbardziej jednak w tym wszystkim szkoda mi było męża Gai i żony Ryana. 

Jest to ciężka lektura, ale jak dla mnie warta przeczytania. Jeżeli ktoś nie boi się ciężkich tematów, to polecam się zapoznać z tą powieścią.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwo Literackie. 

Ostatnio czytałam trzy pierwsze księgi cyklu fantasy pt.: Złamane Krainy autorstwa Dominika Kielanowicza. Po chwilowej przerwie od fantastyki, znów wróciłam do tego gatunku. Na pierwszy ogień poszła książka pt.: “Kroniki Pierwszego Proroctwa – Związanie Losów” autorstwa Patryka Jaronia. 

Jeden admirał na południu, starający się zapobiec katastrofie zagrażającej całemu kontynentowi. Trójka szpiegów na północy, badająca sprawę zaginięć osób należących do pewnej rasy. Generał z wojskiem na zachodzie starający się odnaleźć źródło agresywnego zachowania miejscowej zwierzyny, która do tej pory była łagodna. Jeden wykładowca z akademii z pamięcią absolutną. Kilka różnych postaci – jedna wspólna historia. 

Mam mieszane uczucia co do tej powieści. Z jednej strony jest tu ciekawy pomysł na fabułę, a z drugiej za duża ilość bohaterów. Niestety muszę przyznać, że zaczęłam mieszać imiona niektórych z nich, więc starałam się zapamiętać tylko tych najważniejszych. Historia momentami mi się dłużyła, co wybijało mnie z rytmu czytania.

Najbardziej polubiłam wątki poświęcone admirałowi Reyesowi oraz generałowi Barsonowi. Czytało się je szybko i przyjemnie. Co jest dość ciekawe, postaci kobiece występują głównie gdzieś w tle. Chociaż gdybym miała wskazać taką prawie pierwszoplanową protagonistkę, powiedziałabym, że była nią Cristi. 

Z pewnością sięgnę po kolejny tom, żeby zobaczyć, jak potoczyły się losy całej głównej piątki`. Jeżeli lubicie debiuty w klimatach fantasy, to możecie sprawdzić, czy “Kroniki Pierwszego Proroctwa – Związanie Losów” przypadną Wam do gustu.

Za egzemplarz dziękuję autorowi. 

Jeszcze jakiś czas temu Tik Tok był aplikacją, zajmującą mi czas kiedy np. czekałam na autobus. Mam tam polubione profile kilku wydawnictw, więc czasem w oko wpadały mi jakieś ciekawe tytuły. Tak właśnie było w przypadku powieści pt.: “Vir” autorstwa Aleksandry Tabor, którą zobaczyłam na profilu grupa_zaczytani.

Podczas czytania czułam się tak, jakbym spotkała się z przyjaciółką, a ona opowiadała mi, co działo się kiedy się nie widziałyśmy. Polubiłam tę książkę z tego względu, że opisuje ona problemy dnia codziennego. Bohaterka nie jest idealna. Czasem podejmuje niekorzystne decyzje, cały czas czegoś się uczy, podąża za swoimi marzeniami i też się boi. 

“Vir” to opowieść o pracującej i mieszkającej w Warszawie Ani, obecnie zajmującej się dość dużym projektem w korporacji. Dziewczyna stara się ze wszystkich sił sprostać obowiązkom, które zostały jej przydzielone. Ma za sobą nieudany związek. Żeby wyleczyć złamane serce i nie zwariować przez pracę, coraz częściej imprezuje i spotyka się z różnymi mężczyznami. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że szczęście być może stoi tuż za rogiem…

Muszę przyznać, że autorka wykreowała bohaterów świetnie, właśnie przez to, że nie są oni idealni. Mają swoje wady, a relacje między nimi nie są sztuczne, lecz są pełne dynamiki. Najbardziej ze wszystkich polubiłam Tomka, który był ambitny, miły i czuły wobec Ani. Co się zaś tyczy głównej postaci żeńskiej, to nie popierałam każdej podejmowanej przez nią decyzji, jednak myślę, że gdyby istniała w rzeczywistości, to mimo wszystko bym się z nią dogadała. Powieść posiada zakończenie otwarte, tak więc czytelnik sam może zinterpretować, co się stało dalej.

Mimo tego, że “Vir” ma aż prawie 500 stron, to czyta się go bardzo szybko i można się z nim zapoznać w jeden dzień. Myślę, że jest to całkiem udany debiut i będę oczekiwać kolejnych książek autorki. Polecam go wszystkim, którym nie przeszkadzają nie idealni bohaterowie

Za egzemplarz dziękuję autorce oraz wydawnictwu Novae Res

Dotychczas miałam okazję zapoznać się jedynie z dwiema książkami, których bohaterem była osoba transpłciowa: “Felix ever after. Na zawsze Felix” Kacen Callender oraz “Act cool” autorstwa Tobly’ego McSmitha. To właśnie o tej drugiej, chciałabym Wam dziś opowiedzieć. 

Jak to jest być osobą transpłciową w małym, konserwatywnym miasteczku? August Green dokładnie wie jak. Dlatego też bez zgody matki i ojczyma ucieka z domu, aby zamieszkać u ciotki w Nowym Jorku. Chce się również dostać do nowojorskiej Szkoły Sztuk Performatywnych, aby móc spełnić marzenie o zostaniu aktorem. Nie do końca pomysł ten podoba się jego matce jednakże po namowach w końcu zgadza się, aby się tam uczył. Jest tylko jeden warunek. Ma przestać “udawać” chłopaka i znów stać się dziewczyną. 

Zachowanie rodziców Augusta było dla mnie smutne i bardzo nie fair. Nie rozumiem, jak można nie akceptować własnego dziecka. Fakt, pochodzą z małego i konserwatywnego miasteczka i mogą się bać reakcji innych, jednak czy zdanie obcych jest ważniejsze od szczęścia Augusta? 

Z ciekawostek warto wspomnieć, że na końcu powieści został umieszczony słowniczek pojęć wykorzystanych w lekturze, oraz telefony, pod którymi osoby nie radzące sobie ze swoimi problemami mogą znaleźć pomoc. 

Książka generalnie mi się podobała i cieszę się, że na rynku pojawia się coraz więcej takich pozycji. Jeżeli ktoś lubi tego typu literaturę, w której bohaterem jest osoba LGBT+, to zachęcam do sięgnięcia po “Act cool”.

Za egzemplarz dziękuję

We wrześniu zeszłego roku miałam przyjemność przeczytać i zrecenzować książkę pt.: “Słońce po burzy” autorstwa Robyn Carr. Niedawno zaś zapoznałam się z jej kontynuacją, którą jest “Kłopoty w raju”. 

Tym razem głównymi bohaterami wyżej wymienionej pozycji są Paige oraz John, zwany Proboszczem. Oboje trafili do miasteczka Virgin River w różnych okolicznościach. On odbył służbę w Marines i potrzebował spokoju, więc zatrudnił się u byłego dowódcy w barze, a ona wraz z dzieckiem uciekła od męża oprawcy.  Pierwsze spotkanie zmieniło ich życie na zawsze. Jednak czy ich historia znajdzie szczęśliwe zakończenie? 

Jeżeli miałabym wskazać osobę, którą polubiłam najbardziej, powiedziałabym, że to John. Mimo swojej postury i ponoć groźnego wyglądu, był człowiekiem o gołębim sercu, który nigdy nie zostawiłby nikogo w potrzebie. Chociaż jak się mu nadepnęło na odcisk, to też potrafił się zdenerwować (to delikatne określenie). 

Warto wspomnieć, że w książce również została opisana dalsza historia Mel i Jacka, a także wątek Ricka i Liz, których czytelnicy mogli poznać w części pierwszej. Jeżeli więc ktoś byłby zainteresowany tą historią, to polecam przeczytać powieści w kolejności wydania. 

“Kłopoty w raju” rekomenduję wszystkim, lubiącym serie obyczajowe. Dodam tylko, że na podstawie tego cyklu powstał serial na Netflixie. Oglądnęłam chyba ze dwa sezony i odpuściłam. Głównie przez jedną z bohaterek, która niezmiernie mnie irytowała.

Za egzemplarz dziękuję

“Nieprzyzwoite przyjemnostki”, które są drugim tomem serii “Kasa i perwersje” autorstwa Meghan March pozostawiły po sobie lekki niedosyt tak więc kiedy tylko przyszła do mnie paczka z książką pt.: “Wspólne perwersje”, (czyli trzecia część tego cyklu), od razu zabrałam się za czytanie.

Holly postanowiła odejść od swojego męża. Tym razem już na stałe. Mężczyzna był przekonany, że zdoła ją przy sobie zatrzymać, jednak bardzo się mylił. Nigdy nie zmusiłby jej do rezygnacji ze swoich marzeń. Po przeczytaniu listu, który mu zostawiła, mężczyzna po raz kolejny wyruszył na jej poszukiwania. Czy Holly tym razem do niego wróci, szczególnie gdy na horyzoncie pojawił się ktoś, w kim była zauroczona wcześniej?

Osobiście uważam, że jest to najlepszy tom ze wszystkich. Nie ma tu aż tylu scen łóżkowych, ale za to czytelnik może obserwować dynamiczną zmianę relacji między bohaterami.  Bardzo mi się podobało, że możemy się czegoś więcej dowiedzieć o Craightonie, a w szczególności o jego rodzinie. Szkoda tylko, że wątek drugoplanowej Tani – przyjaciółki Holly nie został rozbudowany. Ta postać miała naprawdę duży potencjał.

“Wspólne perwersje” były dla mnie uroczą i niezobowiązującą powieścią, przy której mogłam odpocząć po całym dniu. Więc jeżeli podobały się Wam poprzednie tomy, to polecam zapoznać się z zakończeniem historii miliardera i początkującej piosenkarki. 

Jakiś czas temu udało mi się zakupić “Dumę i uprzedzenie” autorstwa Jane Austen, jednakże wówczas lektura ta wylądowała w mojej biblioteczce. Natomiast kiedy otrzymałam tłumaczenie Pani Doroty Sadowskiej postanowiłam przeczytać obie wersje książki. 

Dziś zacznę trochę inaczej, ponieważ nie skupię się na razie na fabule, a raczej na jej przełożeniach. Porównałam dwa opracowania – jedno stworzone przez Panią Dorotę Sadowską (e-book), a drugie przez Panią Annę Przedpełską – Trzeciakowską (seria z Świata Książki pt.: “Angielski ogród”). 

Muszę przyznać, że oba czytało mi się tak samo dobrze. Warto wspomnieć, że nie da się nie zauważyć pomiędzy nimi pewnych różnic. W przekładzie Pani Anny, niektóre imiona zostały spolszczone (np. Elżbieta, Karolina), a także zawarto tu mniej przypisów, podczas gdy u Pani Doroty, imiona zostały w oryginale (np. Elizabeth) oraz znalazło się o wiele więcej odnośników, które wyjaśniały czytelnikowi pewne zagadnienia. Ebook czytałam dłużej niż książkę papierową, ale to raczej dlatego, że powieści w wersji elektronicznej zazwyczaj dość opornie mi idą.

Co do samej historii, to dzieje się ona na przełomie XVIII i XIX wieku. Państwo Bennet mają nie lada problem – muszą wydać córki za mąż, a na horyzoncie brak odpowiednich kandydatów. Wszystko zmienia się w momencie, kiedy w posiadłości nieopodal pojawia się pewien mężczyzna… 

Ze wszystkich bohaterów najbardziej irytowała mnie Lydia – jedna z sióstr Bennet. Dawno nie miałam do czynienia z tak próżną postacią i na miejscu rodziny zostawiłabym ją samą sobie.

Historia opowiedziana w książce ogólnie była ciekawa, jednak trzeba tu powiedzieć, że nie jest ona dla każdego. Jeżeli ktoś nie czytał jeszcze „Dumy i uprzedzenia” i chciałby rozpocząć swoją przygodę z Jane Austen i lubi romanse, to polecam zapoznać się z jednym z tych wydań.