Wywiady

Natalia: Dlaczego postanowiła Pani napisać książkę?

Pani Aneta: Najprostsza odpowiedź – ponieważ chciałam zostawić coś po sobie i dołożyć ziarenko piasku w tak ogromnym świecie literackim.

Natalia: Skąd pomysł na tak trudną tematykę, którą Pani porusza w swoich powieściach?

Pani Aneta: Lubię wyzwania, a najtrudniej jest napisać o czymś, co nas otacza i w czym żyjemy. Prawda, którą większość ludzi próbuje ukryć lub podkoloryzować. Poza tym miło jest przeczytać, że treść książki jest trudna i zmusza do myślenia, oraz, że zostaje na dłużej.

Natalia: “Sploty” są książką jednotomową, czy raczej pójdzie Pani o krok dalej i uczyni z nich na przykład trylogię? 

Pani Aneta: Trylogii nie będzie, ale…, jeżeli wszystko potoczy się po mojej myśli, to może światło dzienne ujrzy zupełnie coś nowego. Czytelnicy, którzy zapoznali się ze “Splotami”, znajdą tam niespodziankę.

Natalia: Ma Pani pomysły na kolejne powieści?

Pani Aneta: Z pisaniem książek jest jak z tatuażami – napiszesz jedną, napiszesz kolejną. To wciąga, dlatego tak – mam pomysły na następne.

Natalia: Co jest najtrudniejszego w pisaniu książek?

Pani Aneta: Najtrudniejsze – chyba to, że doba jest za krótka oraz nie można przelać pomysłów na papier w sekundę, a szczególnie tych przed zaśnięciem, bo rano już się o nich nie pamięta. Chociaż przeczytałam gdzieś, że jeżeli się zapomni, to nie były ważne.

Natalia: Czy postacie w powieści są inspirowane prawdziwymi osobami?

Pani Aneta: Chyba każdy autor rozpisując postacie w swoich powieściach świadomie lub nie, przemyca pierwiastek kogoś, kogo zna. Dopiero później okazuje się, że opisał na przykład panią z warzywniaka i historię, stojąc w kolejce po ziemniaki.

Natalia: Czy trudno było znaleźć wydawcę? 

Pani Aneta: Osobom debiutującym bez tak zwanych “pleców” lub nazwiska, jest trudno. Szczególnie w wydawnictwach nastawionych tylko na zysk. Jest to przykre, ponieważ wiele dobrych tekstów trafia do kosza. Mnie się udało, chociaż nie obyło się bez łez i momentów rezygnacji.

A.M.N:  Czy lubiłaś czytać książki, kiedy byłaś młodsza?

Ola: Na początku, gdy ma się sześć, siedem lat, nikt nie lubi czytać. Mi zrobiła numer babcia, jak właśnie byłam w wieku szkolnym. Kupiła mi “Awanturę o Basię” Kornela Makuszyńskiego i przeczytała pierwszy rozdział, po czym powiedziała, że jeżeli chcę się dowiedzieć, co było dalej, to muszę przeczytać. I to była moja pierwsza książka do przeczytania i po prostu się w nią wciągnęłam. Zaczęłam potem czytać masowo wszystkie opowieści, które mi rodzice wcześniej czytali, książki które podbierałam i sama zaczęłam je czytać. Zaczynałam od powieści podróżniczych, przygodowych np. Pan Szklarski, Makuszyński, Maj i tak jakoś dalej poszło w fantasy.  

A.M.N: Czyli można uznać, że “Awantura o Basię” była tą, która cię przekonała do  czytania?

Ola: Tak, to była ta książka. Jak ktoś czytał, to pewnie kojarzył, że w pierwszym rozdziale jest więcej pytań niż odpowiedzi i nie da się zamknąć książki w pierwszym rozdziale, więc w bardzo “brutalny” sposób zostałam przekonana do tego, że mam sobie czytać, jeżeli chciałam się dowiedzieć co się działo. Na przestrzeni lat dałam się przekonać, że każda książka to drzwi do innego świata. Jest wiele podobnych, ale nie ma takich samych i w którymś momencie doszłam do wniosku, że chciałabym stworzyć swój świat, bo nie znalazłam tego, czego szukałam w innych.

A.M.N: Masz swojego ulubionego pisarza, którego najbardziej cenisz?

Ola: Mam ogromny sentyment do pana Szklarskiego, tak naprawdę też był jednym z takich pierwszych pisarzy, którego książki zaczęłam czytać, potem czytałam dosyć dużo z fantastyki   czyli Flanagan i “Zwiadowcy”, “Harry Potter” no to już taka klasyka, Rick Riordan , Sir Arthur Conan Doyle i “Sherock Holmes”, a także Aghata Christie. Czytałam dużo, dopóki nie poszłam do liceum.

A.M.N: Gdy zamarzyłaś sobie, że chciałabyś stworzyć własny świat, czym się inspirowałaś?

Ola: Wyszło tak trochę śmiesznie, bo miałam dziesięć lat i doszłam do wniosku, że nie mam czego czytać, bo nie znalazłam tego, czego szukałam. Wtedy też pomyślałam, że mogłabym sama zacząć tworzyć jakby swój świat. I tutaj ogromny ukłon w stronę mojego młodszego brata. Miał wtedy pięć lat i przyznałam mu się, że chciałabym pisać. Piotrek pokiwał głową i powiedział: “No dobra siostra, mów”.  Zaczęłam mu wtedy opowiadać, co chciałabym pisać. Mój brat wrobił się w ośmioletnie słuchanie  o wszystkich moich pomysłach, korygowanie tych, które nie były dobre, wymyślanie postaci, wątków, musiał wytrzymywać czterdzieści wersji tego samego zdarzenia, który nie był dla mnie wciąż idealny. Wtedy też to był moment, w którym zaczęłam pisać do szuflady na początku, z jednej wersji zrobiła się kolejna. “Smocze Dziecię”, które aktualnie znajduje się na półkach jest siódmą, albo piątą wersją, jednak bohaterowie są z pierwszego rysu, który powstał, gdy miałam dziesięć lat.

A.M.N: Czyli można teoretycznie powiedzieć, że zajęło ci to siedem lat?

Ola: Teoretycznie tak, jednak mając dziesięć lat to był tylko taki pomysł, że “chciałabym”. A tak rzetelnie za tą książkę wzięłam się mając z piętnaście lat, już z trochę dojrzalszym spojrzeniem, z chłodniejszą oceną samego pomysłu. Więc tak naprawdę to jest dziesięć lat moich marzeń i trzy lata mojej ciężkiej pracy, ponieważ już w wieku ośmiu lat pojawiły się pierwsze marzenia o pisaniu. Na jednej z kartkówek w podstawówce miałam też pytanie, kim chciałabym zostać w przyszłości i napisałam, że chciałabym być pisarzem. Doszłam wtedy do wniosku, że stworzyć drzwi i zaprosić kogoś do swojej wyobraźni i do tego, co w środku nas siedzi i trzeba to komuś przekazać, to jest najpiękniejsze, co można w życiu robić. I to jest chyba sens całego tworzenia.

A.M.N: Czy “Smocze Dziecię” będzie trylogią, duologią, czy planujesz jakiś dłuższy cykl?

Ola: Zawsze mam problem z tym, żeby jakoś to wytłumaczyć tak prosto. “Smocze Dziecię” będzie miało dwie księgi. Pierwsza to “Cisza przed burzą”, druga -“Niemożliwe” jest chwilowo w warsztacie i jest jakoś w połowie już napisana.  Całe “Smocze Dziecię” dwuksięgowe to pierwszy tom serii “Sześcioksiąg”. I ta seria będzie się składała z kilku tomów, które będą się składały z kilku ksiąg. Może brzmi to dziwnie, ale łączy się w całość. To trochę jak z uniwersum Marvela. Jest jedna seria wiodąca “Avengers”, ale żeby kojarzyć skąd kto się wziął, kto kogo lubi, trzeba oglądnąć dwadzieścia innych filmów, żeby zrozumieć te wiodące.

Tak samo tutaj, będzie sześć wiodących, a oprócz tego jeszcze będzie kilka. Jak liczyłam ostatnio z bratem wyszło ich koło piętnastu, tylko z kanony fantasy, jednak każdy z nich będzie opowiadał o innym bohaterze.

A.M.N: Na kim wzorowałaś postać Kato?

Ola: Kato, to była postać, której miało na początku nie być, ale uznałam, że jest nudno i wplotłam właśnie jego. Chciałam przejść do wiodącego wątku pierwszego tomu, ale uznałam, że to trochę za szybko, po tych luźniejszych wydarzeniach, wiec wplotłam wątek z kimś nowym. I właśnie tak pojawił się Kato. Nie miał jakiegoś pierwowzoru, wzorował się sam na sobie.

A.M.N: A inne postacie z książki wzorowałaś na kimś, kogo znasz?

Ola: Piotr Miamison jest w pewien sposób chrześniakiem mojego brata, bez którego nigdy bym nie zaczęła pisać, tak naprawdę, bo gdyby Piotrek te osiem lat temu nie powiedział że mnie posłucha i nie zaczął pomagać mi w pisaniu, to nigdy bym się rzetelnie za to nie zabrała i nie odważyłabym się powiedzieć, że piszę, że mam takie marzenie i dlatego Piotr jest hołdem złożonym mojemu bratu. Poza tym niektórzy bohaterowie mają rysy dobrych lub mniej dobrych ludzi z mojego dotychczasowego życia. Nie ma postaci ściśle będącej przeniesieniem kogoś z życia realnego, mogą mieć rysy albo charakter osób z mojego otoczenia.

A.M.N: Na Targach Książki w Warszawie wspominałaś, że chciałabyś iść w stronę dziennikarstwa. Czy od tego czasu coś się zmieniło w twoich planach na przyszłość?

Ola: Chwilowo w klasie maturalnej chyba wszyscy mamy taki moment, gdy zaczynamy się zastanawiać, co chcielibyśmy robić. Zastanawiam się poważnie nad dziennikarstwem lub czymś z językiem angielskim. Jednak chciałabym wciąż pisać. Na jaki kierunek bym nie poszła, chciałabym pisać.

A.M.N: Jakie to uczucie mieć w rękach swoje marzenie?

Ola:  To jest uczucie nie do opisania. Trzymać w ręce coś, co kiedyś było myślą, a teraz jest rzeczą namacalną. Rok wcześniej było jeszcze marzeniem z tyłu głowy, że to jest nierealne i co ja sobie wymyślam.  Gdy rozpakowywałam książki, które przyniósł kurier, nie ukrywam, że płakałam trzymając w rękach opowieść, która wcześniej była tylko formą elektroniczną. Wydawnictwo zrobiło mi dość sporą niespodziankę, ponieważ nastawiałam się psychicznie na lipiec, kiedy to miała być premiera książki, przy czym z początkiem marca dostałam maila od Pani Agnieszki Kazały z Wydawnictwa Literackiego Białe Pióro, że książki będą za tydzień.

A.M.N: Czemu akurat wybrałaś Wydawnictwo Literackie Białe Pióro?

Ola: Nie ukrywam, że Wydawnictwo Białe Pióro było wydawnictwem, które zaczęło mnie wspierać jako debiutantkę. Jako wtedy jako niepełnoletnia osoba, miałam problem ze znalezieniem wydawnictwa, które mnie wesprze, które w łopatologiczny sposób mi wytłumaczy, jak wygląda takie wydanie książki no i właśnie pani Agnieszka Kazała, do której napisałam maila, w bardzo sympatyczny i prosty sposób zaczęła mnie prowadzić ku wydaniu książki. Jest to małe wydawnictwo w Warszawie, jednak nie czułam się w nim nowa, anonimowa i jak dzieciak wśród dorosłych.

A.M.N: Dlaczego akurat wybrałaś motyw smoków?

Ola: Bo smoki są fajne. Fantasy daje nam ogromne pole do popisu, możemy stosować  je jako bajkę dla starszych dzieci, ale jest też w pewnym sensie kostiumem. Tak jak kiedyś pisano o historyzmie maski, tak samo można pisać o rzeczach uniwersalnych, o rzeczach przełomowych we wszystkich wiekach, w każdym uniwersum, właśnie pod kostiumem fantastyki.

 Smoki to bardzo popularny temat, sama zaczęłam się nimi także interesować. Nie ma mitologii czy podań ludowych bez smoków. Przykładowo mitologia słowiańska, rzymska, nordycka…tam wszędzie były smoki lub jakieś smoko podobne lub jaszczurzo podobne kreatury, więc to chyba ludzi od zawsze fascynowało. O smokach czytałam trochę książek, ale generalnie wymyśliłam sama własną teorię o smokach i sposób kształtowania tych istot dlatego, że książek fantasy jest już dużo na rynku i tak samo, jak różni się sposób przedstawiania wampirów i wilkołaków, tak samo się różni sposób przedstawiania smoków. Starałam się wymyślić coś nowego, po czym okazało się później, że już coś takiego jest. Jak powiedział kiedyś Lewis Hunter: “Nie będziesz nigdy nikomu mówił, że to już było, bo zawsze ktoś zrobi to w inny sposób.”  Różne drzwi do światów mogą być podobne, różne światy mogą być podobne, ale nigdy nie będą takie same.

A.M.N: Czytałaś jakieś książki dotyczące smoków?

Ola: “Eragorn”, była książką, która pchnęła mnie do pomysłu, żeby nie czekać do pełnoletności, ale wydać ją teraz. “Hobbit” i Smaug, która jest postacią genialnie ukształtowaną, z bajek to było “Jak wytresować smoka” czy “Shrek” i smoczyca tam występująca.