Recenzje

Są takie wydarzenia, o których chce się jak najszybciej zapomnieć. Spycha się je zazwyczaj gdzieś do podświadomości, a pomimo tego zdarza się, że od czasu do czasu jednak i tak o sobie przypominają. Są też takie, które naznaczają człowieka na całe życie, przez co boryka się on później z różnego rodzaju traumami. Główna bohaterka powieści Joanny Zając pt.: “Wymazać z pamięci” zmaga się właśnie z takim epizodem.

Julka to młoda studentka, mieszkająca u Rozalii-starszej kobiety, która przygarnęła ją pod swój dach. Między nimi wytwarza się nić porozumienia, dzięki czemu Julka chociaż przez jakiś czas może czuć się bezpiecznie i prowadzić spokojne życie. Wszystko się zmienia, kiedy do ich mieszkania wprowadza się Kuba-chłopak, należący do rodziny Rozalii. Czy Julka i Jakub znajdą wspólny język i czy uda się jej naprawić skomplikowane relacje, jakie łączą ją z matką?

Główna bohaterka nie miała łatwego życia odkąd w jej rodzinie pojawił się ojczym. Mężczyzna, mimo że wyglądał na perfekcyjnego rodzica, który zapewniał Julce wszystkie potrzebne rzeczy tak naprawdę zgotował jej piekło na ziemi. Bardzo jej współczułam i miałam nadzieję, że wkrótce dziewczyna zazna szczęścia.

Do Kuby miałam bardzo mieszane uczucia. Z początku nie umiałam go polubić, głównie przez zachowanie w stosunku do Julki. Jest on bohaterem bardzo dynamicznym, a jego przemianę wyraźnie widać na kartach powieści. 

Niestety w książce zabrakło mi chemii, która moim zdaniem powinna towarzyszyć zakochanym w sobie osobom. 

Lekturę czytało mi się bardzo szybko bowiem autorka ma lekkie pióro. Jeżeli ktoś szuka ciekawej historii na wieczór, to polecam zapoznać się z “Wymazać z pamięci”. 

Ostatnio zaczytuję się w poradnikach, więc gdy jakiś czas temu dotarła do mnie paczka z “Największym sekretem” autorstwa Rhondy Byrne, byłam bardzo ciekawa jego treści. Jak przebiegło moje pierwsze spotkanie z autorką? 

Książka ta ma na celu przede wszystkim pomóc czytelnikowi zrozumieć, czym jest prawdziwe szczęście i gdzie powinno się go szukać, radzi jak można uwolnić się od własnego umysłu (głównie od negatywnych myśli), a także jaka jest prawdziwa natura człowieka. Dodatkowo zawarte są tam praktyki, mające pomóc w osiągnięciu celu, jakim jest osiągnięcie pełni radości z życia. 

Rozdziałów jest w sumie dwanaście, a po każdym z nich znajdujemy podsumowanie. Oprócz wiedzy, którą przekazuje nam autorka, w lekturze umieszczone są cytaty różnych osób, nawiązujące do omawianego przez nią zagadnienia. 

Warto wspomnieć, że w “Największym sekrecie” pisarka odwołuje się do “Sekretu”, który jest jej poprzednim poradnikiem. 

Przyznam, że mam mieszane uczucia. Niektóre rozdziały przypadły mi do gustu – jak na przykład ten dotyczący umysłu, za to nie rozumiałam zawartych w książce praktyk. Być może na obecnym etapie życia nie jestem gotowa, aby wprowadzić je do swojej codzienności. Spróbuje wrócić do nich za jakiś czas. 

Jeżeli czytaliście poprzedni poradnik autorki i Wam się spodobał, to zachęcam do sięgnięcia po “Największy sekret”. 

Za egzemplarz dziękuję

Coraz częściej łapię się na tym, że zaczynam czytać książki, po które zazwyczaj nie sięgałam. Przykładowo, niedawno skończyłam sensacyjną powieść pt. “Street Racer” będącą debiutem Jakuba Presa. 

Jacques Shay to tytułowy street racer, ścigający się w Kalifornii. Niestety ze względu na pewne nieprzyjemne okoliczności, musi opuścić dotychczasowe miejsce zawodów. Takim sposobem trafia do Maine, w którym mieszka jego przyjaciółka. Dziewczyna wprowadza go w świat tamtejszych wyścigów samochodowych, w którym to chłopak poznaje mnóstwo ludzi – tych mu przychylnych i tych wrogo do niego nastawionych. 

W zasadzie mam mieszane uczucia co do głównego bohatera. Z jednej strony martwił się o bliskie mu osoby i próbował na swój sposób zbawić świat, z drugiej niektóre jego decyzje były bardzo lekkomyślne, przez co narażał swoich przyjaciół na niebezpieczeństwo. 

W moim odczuciu akcja powieści działa się zbyt szybko (nawet jak na powieść sensacyjną), przez co nie mogłam się wczuć w klimat opowiadanej historii. Dopiero jakoś w połowie lektury wydarzenia w miarę się ustabilizowały. Niestety minusem są tu również dialogi między postaciami, podobnie jak występujący w książce wątek romantyczny. 

Podobał mi się za to opis ostatniego wyścigu drużynowego, a także scena pościgu. Na uwagę zasługuje również zakończenie dające nadzieję na kontynuację historii.

Jeżeli macie ochotę na niezobowiązującą lekturę i lubicie debiuty, to możecie sprawdzić czy ta powieść by wam się spodobała. 

Po dość długiej przerwie, znów wróciłam do powieści Kirsty Moseley. Ostatnią książką autorki jaką czytałam, był “Chłopak, dla którego kompletnie straciłam głowę”. Dziś chciałabym Wam przedstawić kontynuację opowieści, czyli “Chłopak, który oszalał na moim punkcie”. 

W poprzednim tomie głównymi bohaterami byli Jared oraz Amy natomiast w tej historii “główne skrzypce” gra jego brat bliźniak – Theo oraz Lucie – dziewczyna zdradzona przez swojego narzeczonego i próbująca ułożyć sobie na nowo życie. 

Jako, że Theo nie miał partnerki na ślub brata, a Lucie chciała odegrać się na swoim ex, ich przypadkowe spotkanie w windzie, skończyło się kontraktem na “udawane randki”. Wszystko szło idealnie…aż do momentu, kiedy oboje złamali zawartą umowę. Jak zakończy się ich wspólna opowieść? 

Co do samej Lucie, to bardzo cieszyłam się, kiedy spełniła swoje marzenie (zaczęła pracę w wydawnictwie) i trzymałam kciuki, żeby nie wróciła do swojego ex, który nie potrafił jej docenić. 

Całą powieść czytało się dosyć szybko. Na początku historii było spokojnie, potem zaczęło się robić trochę pikantnie, aby na końcu bohaterka dokonała bardzo istotnego wyboru, wpływającego na jej dalsze życie. 

Jeżeli ktoś szuka niezobowiązującej lektury, to polecam sięgnąć po książkę “Chłopak, który oszalał na moim punkcie”. 

Za egzemplarz dziękuję

Niestety pandemia wciąż trwa, więc większość wakacyjnych wyjazdów stoi pod dużym znakiem zapytania. Jednakże od czego ma się książki? Tym razem wraz z bohaterką debiutu Małgorzaty Kamińskiej pt.: “Weź się”  polecimy do Hiszpanii. 

Zosia postanawia wyjechać na krótki urlop. Praca w mediach bardzo ją wykańcza, a dodatkowo nie potrafi ona uwolnić się od swojego byłego-nie-byłego. Pakuje więc walizki i wyjeżdża do mieszkającej w małym miasteczku położonym nad oceanem przyjaciółki. Czy aby na pewno wszystko pójdzie zgodnie z planem? Czy to rozwiąże wszystkie jej problemy?

Łatwo było mi się utożsamić z bohaterką  – chociażby dlatego, że tak jak i ona również i ja skończyłam dziennikarstwo. Potrafiłam zrozumieć jej “wypalenie” zawodowe. Warto wspomnieć, że dziewczyna choruje na bielactwo, co w efekcie powoduje u niej brak pewności siebie i niechęć do swojego wyglądu. Podczas wyjazdu można było zobaczyć jej metamorfozę. 

Bardzo też polubiłam przyjaciółki Zosi – Anetę i Kasię, które zawsze chętne do pomocy wspierały główną bohaterkę jak tylko mogły. 

Nie udało mi się za to poczuć sympatii do jej rodziców pomimo tego, iż rozumiem, że patrzą na świat inaczej niż córka. Podobnie jak były-nie-były dziewczyny, który za wszelką cenę próbował nakłonić ją do powrotu do niego co w efekcie bardzo mnie od niego odpychało. 

Książkę czytało mi się przyjemnie do tego stopnia, że nawet nie wiedziałam, kiedy dotarłam do połowy historii. Warto zaznaczyć, że dzięki lekturze dostałam lekkiego “kopa” motywacyjnego. 

Samo zakończenie wprawiło mnie w osłupienie. Kompletnie nie spodziewałam się takiego zwieńczenia historii. Mam też wrażenie, że niektóre wątki można by było jeszcze trochę rozszerzyć. 

Polecam wszystkim, którzy lubią czytać literaturę obyczajową. 

Tak się jakoś składa, że ostatnie dni sprzyjają czytelnictwu, dzięki czemu mogę zagłębiać się w nowe, ciekawe historie. Po obyczajówkach i erotykach, przyszła pora na pozycję będącą wspomnieniami Nadii Hamid pt. “Fatma. Moja arabska teściowa” która to umożliwia w pewnym stopniu poznanie kultury panującej w Libii. 

Nadia Hamid w swojej książce opisuje życie urodzonej w latach czterdziestych w Libii tytułowej Fatmy. Autorka ukazała niektóre zwyczaje, jakie panują w krajach Arabskich oraz przedstawiła sposób w jaki są traktowane tam kobiety.

W książce poznajemy życie bohaterki, w tym jej relacje z współmałżonkiem i dziećmi – a szczególnie z Muchtarem – najstarszym synem. Kiedy ten wraca z ukończonych w Polsce studiów, okazuje się, że zdążył się już ożenić, a także, że wraz ze swoją żoną, która jest Polką spodziewają się dziecka. W dodatku planuje on sprowadzić ją do swojego kraju. 

Nie chciałabym tutaj oceniać Fatmy. Jest to całkiem inna kultura, więc to, co mnie wydaje się dziwne czy wręcz nie do zaakceptowania, dla niej jest normą. Chociaż przez większość książki było mi jej po prostu szkoda. Szkoda też było mi Nadii, której Fatma nie polubiła i starała się ją skłócić z mężem. Na szczęście dziewczyna mogła liczyć na swojego teścia, w którym to miała wsparcie. 

Lektura pomimo tego, że krótka, to jest bardzo ciekawa. Kiedy znajdę chwilę wolnego czasu, z pewnością sięgnę po pozostałe powieści autorki.

Mimo “uziemienia” studentów w domach uczelnie wciąż funkcjonują, oferując naukę w trybie zdalnym. Jednakże coraz bardziej odczuwalny jest brak kontaktu ze znajomymi z roku, a możliwość spotkania twarzą w twarz niestety wciąż musi poczekać. Dlatego też z miłą chęcią czytało mi się debiut autorstwa Zuzanny Dydyny pt.: “Daga”, opowiadający o perypetiach roztrzepanej studentki, która ma to szczęście, że uczy się w “normalnych” czasach. 

Tytułowa Daga studiuje dietetykę. Niestety swoim “nie ogarnięciem” naraża się jednemu z wykładowców. Na szczęście nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – brak sympatii ze strony nauczyciela z pewnością wynagradza jej kolega z grupy – Daniel. Łączy go z Dagmarą coś więcej niż przyjaźń. Jednak pewien zbieg okoliczności stawia na drodze dziewczyny innego chłopaka – Rafała. Jak zakończy się jej historia?

Bardzo łatwo było mi się utożsamić z główną bohaterką, chociażby dlatego, że obie uczęszczamy na uczelnie wyższe. Dodatkowo Daga ujęła mnie swoją determinacją.  Chciała coś zmienić w swoim życiu i faktycznie zaczęła działać w tym kierunku przez co nie skończyło się tylko na mówieniu. Jej przyjaciółki również wywarły na mnie pozytywne wrażenie tym, że zawsze potrafiły wesprzeć się wzajemnie w trudnych chwilach. 

Książkę można przeczytać w jeden dzień pomimo tego, że liczy ona trochę ponad dwieście stron. Autorka posiada bardzo lekkie pióro. Warto wspomnieć, że w powieści przewija się wątek wiary w Boga, jednak nie jest on nachalny, podobnie jak tematyka miłości między bohaterami. Z pewnością są one ciekawym dopełnieniem historii. “Daga” dała mi też takiego “kopa” motywacyjnego. 

Polecam wszystkim, którzy lubią czytać debiuty. 

Za egzemplarz dziękuję

Śmierć i to co się dzieje tuż po niej to temat – rzeka. Można wierzyć w reinkarnację, uznawać, że wraz z ustaniem funkcji życiowych wszystko się kończy, lub ufać, że trafi się do szeroko pojętego nieba. Oczywiście to, czy człowiek zostanie wynagrodzony czy potępiony zależy od tego, jakie życie prowadził na ziemi. Właśnie wątek o tematyce, co może dziać się z duszą po śmierci możecie znaleźć w debiucie Arlety Gruby pt. “Raj na próbę”. 

Łucja jest typowym odludkiem – nie za bardzo przepada za kontaktem z ludźmi i jest dość negatywnie do nich nastawiona. Póki jednak ma przy sobie ukochanego Wiktora, świat wydaje się odrobinę lepszym miejscem. Niestety  ich związek pewnego dnia się rozpada, a dziewczyna ginie w wypadku samochodowym. Po tym wydarzeniu trafia do raju i przez jakiś czas nawet jest tam szczęśliwa. Jednak czy aby na pewno to, gdzie przebywa, jest prawdziwe? 

Bardzo polubiłam główną bohaterkę i nie miałam problemu aby się z nią utożsamić. Przeżywałam każdą emocję razem z nią i mimo tego, że miała pewne problemy, które utrudniały jej kontakty międzyludzkie, to posiadała dobre serce. Wiktor natomiast był takim dodatkiem do całej fabuły i tak naprawdę przypominałam sobie o nim tylko w niektórych momentach. 

Podobała mi się kreacja “raju”, którą przedstawiła autorka, a także to, czym tak naprawdę było to magiczne miejsce oraz kim byli jego mieszkańcy. Także bardzo ciekawie została opisana relacja między główną bohaterką a pewnym tajemniczym mieszkańcem tej krainy. Szkoda, że ich znajomość zakończyła się jednak w taki sposób. 

Polecam wszystkim lekturę “Raj na próbę”, a zwłaszcza tym osobom, które lubią taką tematykę oraz tym, lubiącym czytać debiuty. 

Po “Barwach pożądania” oraz po “Trzech odcieniach pożądania”  przyszła pora   na ostatnią już książkę Megan Hart. Nie miałam wobec niej wygórowanych oczekiwań, liczyłam na opowieść podobną do pozostałych. Jak więc wypadła na tle poprzedniczek? 

Sadie co miesiąc spotyka się z Joe’yem – mężczyzną, który opowiada jej o każdym swoim zbliżeniu z kobietą. Co najgorsze – Sadie wyobraża sobie, że jest jedną z tych kobiet i czuje się z tym źle. Dlaczego więc to robi, skoro w domu czeka na nią ukochany mąż? 

No cóż. Sadie nie miała łatwego życia. Bardzo współczułam jej sytuacji, w której się znalazła – z jednej strony naprawdę było widać, że mimo wszystko kocha męża, z drugiej opowieści innego mężczyzny porywały ją bez reszty i pozwalały poczuć w sferze erotycznej chociaż odrobinę normalności. 

Joe’ya nie byłam w stanie zrozumieć. Dla mnie takie “skakanie z kwiatka na kwiatek”  jest dziwne i sama bym tak nie potrafiła. To moje prywatne odczucie i  nie mnie oceniać, co kto robi ze swoim życiem. Chociaż gdybym miała wybierać, o wiele bardziej lubiłam Sadie niż jego. 

To pierwsza historia napisana przez autorkę, którą czytałam z zapartym tchem, a także jedyna przy której się popłakałam. Końcówka książki bardzo mi się spodobała, o wiele bardziej niż zakończenia pozostałych. 

Polecam ją osobom, które chciałyby zacząć  przygodę z lekturami Megan Hart.

Po “Barwach pożądania” przyszła pora na kolejną książkę Megan Hart zatytułowaną “Trzy oblicza pożądania”. Warto wspomnieć, że nie są one serią ani też nie łączy ich żaden bohater przez co można je czytać w dowolnej kolejności. 

Anne prowadzi całkiem normalne życie – ma męża, trzy siostry, dla których jest  w stanie skoczyć w ogień, a także dom z kawałkiem plaży i jeziorem. Jednak pewnego dnia jej uporządkowane życie wywraca się do góry nogami. Wszystko to przez pojawienie się Alexa – najlepszego przyjaciela jej partnera. Po pewnym czasie cała trójka ląduje wspólnie w łóżku. Jak zakończy się ten “eksperyment”? 

W tej powieści było już trochę lepiej. Przede wszystkim główna bohaterka nie była irytująca, jednak też nie zawsze rozumiałam jej postępowanie i podejmowane decyzje. Z jednej strony kochała Jamesa – swojego męża, z drugiej coś ciągnęło ją do Alexa. 

James w moim odczuciu był taką ciepłą kluską i starał się unikać wszelkich konfrontacji na linii matka-żona. Był mi obojętny, aż do momentu, kiedy bardzo pozytywnie zaskoczył mnie na końcu historii. Co do Alexa… ani go lubiłam, ani go nie lubiłam. 

Przyznam, że po “Barwach pożądania” trochę obawiałam się tej książki. Na szczęście jednak spodobała mi się odrobinę bardziej niż jej poprzedniczka. Oprócz fascynacji przyjacielem męża kobieta zmagała się z traumą z dzieciństwa, co było całkiem ciekawym wątkiem dopełniającym fabułę.

Tutaj podobnie jak w przypadku “Barw pożądania” nie przeszkadzały mi opisy erotyczne, natomiast historia “kleiła” się już o wiele lepiej, jednakże nadal nie rzuciła mnie na kolana. Pozycja z rodzaju “taka do przeczytania na jeden raz”.  

Jeżeli macie ochotę na niezobowiązującą lekturę i nie przeszkadzają wam opisy seksu, to możecie sprawdzić czy ta lektura by wam się spodobała.