O matko, powiem Wam, że naprawdę liczyłam na “Nasze małe okrucieństwa” Liz Nugent. Kiedy czytałam początek, miałam takie: “Wow, ale to będzie dobre”. Jednak im dalej zapoznawałam się z fabułą, tym bardziej to wrażenie malało. 

Ale od początku. Opowieść zaczyna się tak, że trójka braci spotyka się na pogrzebie. Tyle że jeden z nich nie żyje. Pojawiają się więc pytania. Co się stało? Kto to zrobił? Jak do tego wszystkiego doszło? Odpowiedzi na nie znajdziemy podczas lektury powieści, jednak jakoś w połowie zorientowałam się już, który z nich nie żyje, przez co niestety rozwiązanie zagadki niezbyt mnie zaskoczyło. Miałam jednak nadzieję że w osłupienie wprawi mnie to, w jaki sposób zginął. Niestety tak się nie stało.

Chciałabym zwrócić uwagę na fakt, że autorka stworzyła bardzo specyficzne, aczkolwiek ciekawe relacje w tej rodzinie. Powiedzieć, że były one skomplikowane, to jak nic nie powiedzieć, a żeby dokładniej i dobitniej je określić, musiałabym użyć wulgaryzmu. Zdecydowanie to było na plus. 

Generalnie nie była to zła książka i jeżeli ktoś lubi pogmatwane rodzinne więzy i sekrety, to być może ona mu się spodoba. Dla mnie zabrakło właśnie tutaj takiego elementu, który wgniótł by mnie w fotel, skoro w teorii jest to powieść z gatunku thriller/kryminał.

Jak widać Lelek postanowił po raz kolejny wziąć udział w Dyskusyjnym Klubie Książki. Akurat dobrze się składa, bo dzisiejsze spotkanie poświęcimy “Dzikiemu Poradnikowi Przetrwania” autorstwa Agnieszki Graclik. 

Pierwsze co przyszło mi na myśl po przeczytaniu książki, to to, że natura jest naprawdę interesująca. Generalnie cały przewodnik dotyczy tego, jak zwierzęta się kamuflują, uciekają czy bronią czyli innymi słowy mówiąc – robią wszystko, aby nie dać się zjeść. Nie będę ukrywać – jak nie lubię pająków tak te, które udają odchody ptaków podbiły moje serce. Co ciekawe, prawdopodobnie spotkałam opisanego w nim chomika europejskiego, a także kwiczoła. Naprawdę cieszę się, że obserwowałam go z daleka.

Wolałabym raczej nie być przez niego zaatakowana. Jest to naprawdę świetny przewodnik, niby dedykowany dla dzieci w wieku 9-12 lat, ale myślę, że starszym też mógłby się spodobać. Napisany bardzo prostym i przystępnym językiem, z podkreślonymi nazwami naprawdę wielu gatunków zwierząt. No i przede wszystkim była to dla mnie idealna książka na odstresowanie się – kilka razy się przy niej zaśmiałam. Polecam z całego serca.

Akurat pogoda idealnie współgra z książką, którą dzisiaj Wam przedstawię. Z góry uprzedzam, że jej tematyka dotyczy II Wojny Światowej. Jak widać po okładce, w oczy najbardziej rzucają się czerwone dziecięce butki, bordowy napis “Dziecko Holocaustu” oraz tego samego koloru informacja, że jest to Bestseller Amazon. Swoją drogą, lubicie jak na okładkach występują tego typu informacje? Wracając. Nie sądziłam, że ta powieść mnie tak poruszy. Może i nie uroniłam na niej ani jednej łzy, ale jednak opisane w niej wydarzenia sprawiły, że czułam się przygnębiona. 

Znajdziemy w niej historię Cypy, która wraz z mężem zrobiła wszystko, aby ocalić swoją córkę przed mordem w getcie. Opowieść o jej przyjaciółkach – Irenie oraz Zofii, które podjęły się opieki nad Rachelą. Późniejsze losy tej małej dziewczynki…dla mnie to wszystko niosło za sobą bardzo duży ładunek emocjonalny. Szczególnie, że cała ta książka została oparta na rzeczywistym dzienniku prowadzonym przez Cypę, a także na wywiadach ze wspomnianymi wcześniej kobietami. 

Mimo wszystko tytuł ten czyta się dość szybko. Gdybym jednak mogła zapoznać się z nim jeszcze raz, rozłożyłabym jego lekturę na parę dni.

Uwielbiam Kalendarz Świąt Nietypowych. Zazwyczaj mogę tam znaleźć inspiracje do postów na Instagram lub do filmów na Tik Toka. Podczas ostatniego przeglądania, zauważyłam, że obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Publicznego Czytania Komiksów. Co prawda wypada on 28 sierpnia, to nawiązując do tego wydarzenia, chciałabym Wam dziś przedstawić krótki komiks. 

Jeśli szukalibyście opowieści, w której narratorem jest zwierzak, to “O dwóch psach i jednym kocie” będzie idealne. Główny bohater to golden retriever o imieniu Alex, opowiadający czytelnikowi o swoim życiu – a to o tym, że pogryzł legowisko, a to o tym, że Puszek (pekińczyk, mieszkający razem z nim) znów koczuje przy jego misce i nie chce go do niej dopuścić. 

Co ciekawe, oba psy są po przejściach – Puszek jest psem schroniskowym, który boi się ludzi, natomiast Alex w poprzednim domu dostał kilka razy “po tyłku” za sikanie w pomieszczeniu, przez co kiedy się boi – chowa się pod stół. Cieszę się, że autorka zwróciła uwagę na to, że zwierząt się nie bije i że bez pomocy człowieka pies sobie nie poradzi. 

Podczas czytania nawet się uśmiechnęłam parę razy, szczególnie wtedy, kiedy pojawiała się Rita – kotka mieszkająca wraz z Alexem i Puszkiem. Przedstawiona jest trochę stereotypowo, jednak koniec końców – jest zadowolona ze swojego kociego życia. Mam tylko takie jedno ale. W książce występują takie określenia jak “durnie” czy “cymbał”, także nie polecam jej czytać dzieciom, które mogą podłapać takie słownictwo.

Mamy to moi drodzy. Właśnie dziś porozmawiamy o kontynuacji “Królowej nocy”, o której wspominałam Wam parę dni temu. I tak szczerze? Ta druga część podobała mi się bardziej niż jej poprzedniczka. Nie zrozumcie mnie źle. Tamta nie była zła, jednak w tej części relacja między bohaterami się rozwinęła i pojawiła się w niej przede wszystkim szczerość. 

Ale od początku. Od wypadku Oliwii minęło już trochę czasu, a dziewczyna ułożyła sobie życie na nowo. Bez Leona. Jej lek okazał się przełomowy, a także prowadzi zajęcia taneczne w swojej szkole tańca. Czyli jednym słowem – ma stabilne życie. Do czasu. Do czasu, aż została wmanewrowana do spędzenia go z Leonem, który jakiś czas temu przecież złamał jej serce. Chłopak jednak nie próżnuje i stara się jak najlepiej wykorzystać drugą szansę. Przeznacza ją na odzyskanie dziewczyny. 

Powieść czytało się szybko i naprawdę przyjemnie się patrzyło, jak uczucie między tą dwójką ewoluowało. Bardzo też podobało mi się to, że Oliwia nie rzuciła się na Leona przy pierwszym spotkaniu, tylko trzymała go na pewien dystans, zostawiając mu tym samym pole do tego, aby udowodnił, że mu na niej zależy. Nawet poczułam emocje Oliwii, kiedy ta opowiadała o tamtej nocy, kiedy zawalił się jej cały świat. 

No i jeszcze warto wspomnieć o wątku z pokazem tanecznym. Cieszę się, że takie urozmaicenie zostało dodane do fabuły. Sam Leon też się zmienił i starał się zrobić wszystko, aby zraniona dziewczyna znów mu zaufała, co było wręcz urocze. Mogliśmy też poznać trochę jego przeszłość i zrozumieć niektóre z jego zachowań.

Miło mi Was powitać na kolejnym spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki. Tym razem po raz kolejny omówimy książkę przeznaczoną dla tych, którzy lubią poradniki. Chociaż kto wie, być może osobom, nie czytającym tego gatunku też się spodoba. 

Porozmawiamy dokładnie o “Pozytywnie. Jak nie szukać dziury w całym” Anny Walewicz – Kuc. I od razu powiem, że autorka rozbroiła mnie swoją szczerością w niektórych sprawach co sprawiło, że ten tytuł czytało mi się naprawdę przyjemnie. Generalnie dotyczył on tego, jak cieszyć się życiem, mimo że czasem nie jest w nim kolorowo. Zostały tu przytoczone historie z życia pisarki, trochę teorii oraz ćwiczenia. I w sumie to na jednym z nich chciałabym się teraz skupić. 

Zazwyczaj przy takich poradnikach wybieram parę lekcji, które mam zamiar wykonywać i wykorzystać w przyszłości. Akurat tutaj wybór padł na zadanie, polegające na nie myśleniu o negatywnych sprawach przez cały tydzień. Powiem tyle. Nie udało mi się zakończyć pozytywnie wyzwania, chociaż mam wrażenie, że z każdym dniem coraz mniej rozważam o sprawach, wyzwalających u mnie negatywne emocje (oczywiście chodzi mi tutaj o te, na które nie mam wpływu). Będę próbować więc dalej, aż w końcu przez cały tydzień uda mi się o nic nie martwić. 

Tak jak już wspominałam, to jest pozycja przede wszystkim dla osób, które lubią różnego rodzaju poradniki. Jeżeli więc czujecie, że moglibyście polubić się z tym tytułem, to zachęcam do sięgnięcia po niego.

Początek września i robi się już powoli zimno. Dziś skapitulowałam i zrezygnowałam z koszulki na ramiączkach na rzecz cieplejszej bluzy. Skoro się ochłodziło, to proszę w takim razie częstować się herbatą, a zaraz porozmawiamy o “Królowej Nocy” autorstwa Izabeli Zawis. 

 

Główną bohaterką jest Oliwia, studentka trzeciego roku farmacji. Obecnie boryka się z brakiem pieniędzy, na który nie może sobie pozwolić bowiem nie skończy studiów. Potrzebuje pracy dosłownie na wczoraj. Okazuje się, że jeden z Gliwickich klubów szuka pracownika, tak więc dziewczyna umawia się na spotkanie z szefem przybytku. Jak się okazuje, między nią a Leonem od razu zaczęło iskrzyć. Co więcej, mężczyzna naprawdę zainteresował się Oliwią i nawet był w stanie dla niej zmienić swoje przyzwyczajenia w związku. Uroczo, prawda? Brzmi jak prawdziwa miłość. 

Książkę tę czytałam już jakiś czas temu, a w pamięć najbardziej zapadło mi to, że kiedy zrobiło się nieprzyjemnie, Leon po prostu wziął nogi za pas i uciekł, zostawiając Oliwię samą z problemem. Na szczęście dziewczyna mogła liczyć na pomoc przyjaciół. W sumie to taka opowieść na jedno popołudnie, jest dużo zbliżeń między bohaterami, czasem gdzieś pojawi się moment, przy którym szybciej zabije serce. Historia nie zamyka się w jednym tomie, na rynku wydawniczym dostępna jest jeszcze kolejna część. Omówimy ją już za niedługo.

 

Być może niektórzy z Was kojarzą taką bajkę dla dzieci, puszczaną jakiś czas temu w telewizji (prawdopodobnie na Fox Kids). Był to serial oparty na historii Elżbiety Bawarskiej, cesarzowej Austrii zatytułowany “Księżniczka Sissi”. Rozumiem zdziwienie, jednak nie będziemy rozmawiać o tej produkcji, a nawiązałam do niej tylko dlatego, że dziś opowiem o powieści historycznej pt.: “Sisi. Cesarzowa mimo woli” autorstwa Allison Pataki. 

Opowieść zaczęła się całkiem bajkowo. Główna bohaterka pojawiła się w pałacu Franciszka Józefa wraz z matką oraz starszą siostrą, która była narzeczoną cesarza. Młodzi jednak mieli się ku sobie i ostatecznie to nie Helena, a Sisi poślubiła Franciszka. I tutaj zaczęły się schody. Dziewczyna nie potrafiła się dopasować do dworskiej etykiety i popadała w ciągłe konflikty z teściową. Dodatkowo w późniejszych latach doświadczyła kilku tragedii życiowych, co w znacznym stopniu wpłynęło na jej zachowanie i charakter.

To jest pierwsza książka, w której nie odpowiadała mi prawda historyczna. Zazwyczaj przy tego typu powieściach miałam takie: “Aha, no ok. Tak po prostu było i już”, a tutaj jakoś tak bardzo nie chciałam, aby końcowe rozdziały okazały się prawdą. Wspomnę też, że tytuł ten nie opisuje całego życia cesarzowej, a tylko urywek od ślubu do dnia koronacji na królową Węgier. 

Pomimo tego, że historia jest dosyć smutna, to generalnie książka mi się podobała. Widać, jak bardzo życie dworskie zmieniło dziewczynę, która nie była przyzwyczajona do panujących tam obyczajów. Pokazuje też, że nawet wielka miłość, mająca być na całe życie, czasem kończy się o wiele wcześniej.

Dzień dobry! Kolejny dzień, kolejne spotkanie. Dziś porozmawiamy sobie trochę o powieści Finbara Hawkinsa, jaką jest “Czarownica”. Tak z ciekawości, lubicie książki, w których występuje motyw magii? Ja owszem i cieszę się, że na półce czeka na mnie jeszcze “Choćbym miała za to spłonąć” M. Slavik, ponieważ pozostałe tytuły z takim wątkiem zdążyłam już przeczytać.

Okej. To teraz przejdźmy do rzeczy. Wyobraźcie sobie, że znów macie kilkanaście lat.  Mieszkacie wraz z mamą oraz młodszą siostrą (nazwijmy ją Dill), o którą jesteście chorobliwie zazdrośni. Macie wrażenie, że jest faworyzowana, ponieważ potrafi coś, czego wy nie umiecie. Dochodzi do potwornej kłótni między wami a rodzicielką. A potem wszystko nagle się zmienia. Wraz z siostrą jesteście świadkami brutalnego morderstwa matki. Chcecie się zemścić na tych, którzy zniszczyli Waszą rodzinę. W tym celu ruszacie na sabat, aby odnaleźć ciotkę. Podrzucacie jej Dill i idziecie wymierzać sprawiedliwość. 

Tak właśnie wyglądało ostatnio życie Evey – głównej bohaterki “Czarownicy”. Mam do niej mieszane uczucia – ani ją lubię, ani jej nie lubię. Z jednej strony skrzywdziła siostrę, z drugiej bardzo tego żałowała. Kiedy okazało się, że Dill została złapana przez łowców czarownic, dziewczyna od razu pospieszyła jej na ratunek. 

Przy scenie z procesem czarownic, sama miałam ochotę postawić przed takim sądem parę osób występujących w tym rozdziale. To co zrobiły, było po prostu nieetyczne i złe. Dawno już mnie tak nic nie zdenerwowało podczas czytania. Natomiast bardzo podobał mi się opis jednej  walki. Co ciekawe, w powieści nie występuje wątek romantyczny, tylko motyw siostrzanej miłości.

Podsumowując, książka nie jest zła, jednak nie rzuciła mnie na kolana. Miała pewne braki, ale znalazły się również momenty, które wzbudzały emocje. Zarówno te pozytywne jak i negatywne.