Wyniki wyszukiwania: caine

Ostatnio coraz częściej sięgam po książki Nory Roberts. Jakiś czas temu miałam przyjemność recenzować opowieści o siostrach Calhoun. Czytałam także pierwszą część innej serii autorki, opowiadającej o szkockim rodzie MacGregorów – “Serenę”. Teraz przyszła pora na kolejny tom tej historii, którym jest “Caine”.

W drugiej części powieści poznajemy jednego z braci Sereny – tytułowego Caine’a, obracającego się w kręgu prawników. Większość kobiet była nim oczarowana – przystojny, z dobrej rodziny… Jednak nie Diana, którą poznał przy okazji odbierania jej z lotniska. Jak się później okazało, oboje studiowali na tej samej uczelni, po której o mężczyźnie krążyły różne historie…Czy jest to możliwe, aby ta dwójka się dogadała?

Zarówno Caine jak i Diana mieli podobne ambicje i charaktery, co zdecydowanie było na plus. Kobieta czasem irytowała mnie swoim zachowaniem, jednak w ostatecznym rozrachunku nie żywię do niej żadnych negatywnych odczuć. Co do Caine’a…z pewnością podobało mi się w nim to, że traktował swoją pracę bardzo poważnie.

Warto też wspomnieć, że jakiś czas temu powieść ta ukazała się pod innym tytułem. Być może niektórzy będą ją kojarzyć jako “Kodeks uczuć” natomiast wcześniejszy tom – jako “Zagraj ze mną”.

Książki Nory Roberts nie są wymagające. Ot takie luźne poczytajki na wieczór, aby odstresować się po pracy i zapełnić sobie czas. Polecam ją przede wszystkim czytelnikom lubiącym niewymagające lektury.

Przyznam się Wam, że mam lekki problem z serią powieści o rodzinie MacGregorów. Mianowicie odnoszę wrażenie, że wszystkie te historie mają dość podobny schemat. Zmieniają się tylko bohaterowie i sposób, w jaki się oni poznają. Na sześć książek z tego cyklu, tylko dwie mi się podobały – mianowicie był to “Caine” oraz “Daniel”. “Robert” niestety nie podbił mojego serca. 

Fabuła jest naprawdę prosta. Darcy ucieka z miasta od zaborczego narzeczonego. Zaszywa się w kasynie, które po rodzicach przejął Robert. Dopisuje jej szczęście i wygrywa prawie dwa miliony dolarów. Z nadmiaru emocji mdleje w ramiona właściciela przybytku. 

Nie jest to zła książka. Muszę przyznać, że podobała mi się przemiana głównej bohaterki z szarej myszki w pewną siebie, spełniającą swoje marzenia kobietę. Po prostu nie dostarczyła ona mi zbyt wielu emocji. Żałuję, że wątek z jej narzeczonym został rozwiązany tak szybko – myślę, że mógłby on dodać historii odrobinę dynamiki. Zdradzę jeszcze tylko, że w tym tomie pojawiają się postaci z poprzednich części, tak więc radziłabym czytać serię w kolejności wydania.

Współpraca recenzencka z 

 

Jakiś czas temu zapoznałam się z serią książek autorstwa Nory Roberts, opowiadających o siostrach Calhoun. Później wzięłam się za kolejny cykl autorki, tym razem o rodzeństwie MacGregorów. Historię Sereny oraz Caine’a już opisywałam, a więc teraz przyszła pora, aby podzielić się wrażeniami z powieści pt.: “Alan”. 

Tytułowy bohater podczas pewnego przyjęcia spotyka kobietę swojego życia. W Shelby Campbell zakochał się już od pierwszego wejrzenia. Niestety dziewczyna przez pewien czas opierała się jego urokowi. Kiedy w końcu udało mu się ją w sobie rozkochać i poprosić o rękę – odmówiła. Skąd taka decyzja? I co ma wspólnego z tym jej zmarły ojciec? 

Bardzo lubiłam Shelby. Jest bohaterką, która jak kocha, to całym sercem, a w pewnych sytuacjach potrafi pokazać pazurki. Warto wspomnieć, że zajmuje się wyrobem glinianych naczyń. U Alana podobało mi się w jaki sposób starał się zdobyć dziewczynę, pomimo jej uporczywej odmowy. 

“Alan” jest najobszerniejszą pozycją z całego cyklu o MacGregorach i niestety trochę mi się dłużył podczas czytania. Mimo wszystko bardzo się cieszę, że mogłam się z nim zapoznać. 

Całą serię powinno się czytać w kolejności powstania, żeby nie umknęły pewne wydarzenia. Lekturę tą polecam osobom, które chciałyby czasem zagłębić się w niewymagającej historii, oraz wszystkim fanom Nory Roberts.

Za egzemplarz dziękuję