Miesiąc: listopad 2020

Stalking to natarczywe nękanie, naruszające prywatność ofiary, powodujące poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia. Pod tym terminem kryje się również kradzież tożsamości, mająca na celu wyrządzenie szkody majątkowej lub osobistej. Karą za te czyny jest pozbawienie wolności od sześciu miesięcy do ośmiu lat. Gdy jednak ofiara targnie się na swoje życie, wyrok pozbawienia wolności wynosi od roku do dziesięciu lat. Jest to art. 190a kodeksu karnego, który obowiązuje od 6 czerwca 2011 roku.

Zuza, główna bohaterka powieści Aleksandry Bekus pt.: „Życie jest damą kier”, padła ofiarą stalkera. Zaczęło się od prezentów, potem doszły do tego głuche telefony, SMS-y, śledzenie, podglądanie i groźby. Kobieta zaczęła coraz bardziej niepokoić się o życie swoje i swoich najbliższych. Na szczęście trafiła na policjanta, który nie zbył jej „machnięciem ręki”, a zaangażował się w całą sprawę, sprawdzając każdy, nawet najmniejszy trop. Kim był tajemniczy prześladowca? Dlaczego na swoją ofiarę wybrał właśnie ją? Do czego jest w stanie jeszcze się posunąć, aby zdobyć swoją “królową”?

Wyjątkowo nie starałam się utożsamić z żadną z postaci. Wychodząc z domu, nie chciałabym czuć ciągłego niepokoju, rozglądając się dookoła, czy przypadkiem ktoś za mną nie idzie, zamartwiać się o członków rodziny i przyjaciół, bo może akurat teraz prześladowca kręci się w ich pobliżu. Współczułam bohaterom, szczególnie dlatego, że nie wiedzieli, kto niszczy im życie.

Autorka w bardzo ciekawy sposób przedstawiła osobę samego sprawcy. Z jednej strony to człowiek niepoczytalny, a z drugiej dość inteligentny, skoro wszystko miał zaplanowane w najmniejszych szczegółach. Był pewny swojej anonimowości oraz tego, że będzie nieuchwytny dla policji. Na szczęście zgubiła go jedna, mała rzecz, która naprowadziła funkcjonariuszy na jego trop.

Naprawdę chciałabym móc napisać, że jest to przykład fikcji literackiej (mimo że w pewnym sensie historia Zuzy nią jest). Niestety samo zjawisko stalkingu rzeczywiście istnieje. Jak się okazuje z policyjnego raportu, który znalazłam w Internecie, w 2017 roku na podstawie artykułu 190a wszczęto 8078 postępowań, stwierdzonych zostało 4204 przestępstw, a 2853 wykryto (w roku 2012 było ich 2020 i liczba ta z roku na rok miała tendencję wzrostową).

Książka pomimo ciężkiej tematyki mi się podobała. Nie jest to pozycja dla każdego, dlatego polecam ją osobom, zainteresowanych tą tematyką.

Za egzemplarz dziękuję

Rynek książek dla dzieci jest bardzo różnorodny. Można na nim znaleźć wiele ciekawych pozycji – poczynając od tych, które czyta się wspólnie z rodzicami,  na tytułach, które dziecko może przeczytać samodzielnie kończąc. Prawie miesiąc temu, na półki sklepowe trafiła powieść autorstwa Francesci Gibbons pt.: “Gwiezdny zegar. Cienista Ćma”, do której rysunki stworzył Chris Riddell (ilustrował również “Na szczęście mleko…” Neila Gaimana). 

Pewnego dnia po wyjściu z kawiarenki, Imogen zauważyła wyjątkową ćmę, o srebrnych skrzydełkach. Była przekonana, że to ten sam owad, którego uratowała w swoim domu parę godzin wcześniej. Kiedy nocny motyl odleciał, postanowiła pójść za nim. Zwierzątko doprowadziło ją do tajemniczych drzwi ukrytych w drzewie. Niestety okazało się, że jej młodsza siostra – Marie, cały czas za nią podążała. Niespodziewanie obie zostały uwięzione w innym świecie i teraz muszą zrobić wszystko, aby znaleźć drogę powrotną do domu…

Miałam problem z utożsamieniem się z którymś z młodszych bohaterów, głównie dlatego, że sama już jestem dorosła i inaczej odbieram takie historie. Mimo wszystko charaktery trzech głównych postaci zostały bardzo dobrze wykreowane.

Miro jest księciem, który stał się wybawcą dziewczynek przed grasującymi w tej krainie potworami. Z początku nie wiedział jak traktować nowoprzybyłe. Dopiero po pewnym czasie zrozumiał, że stały się dla niego przyjaciółkami. 

Imogen zdarzało się w przypływie emocji najpierw coś zrobić lub powiedzieć, a dopiero potem pomyśleć. Czasami irytowała mnie swoim dziecinnym zachowaniem, przez co nie raz wydawało mi się, że Marie jest o wiele dojrzalsza od siostry. 

Z postaci dorosłych bardzo polubiłam Andela – osobę, która stworzyła tytułowy Gwiezdny zegar. Nie odegrał on dużej roli w całej historii, ale mimo to jestem ciekawa jego dalszych losów. 

Utwór został napisany z perspektywy narratora trzecioosobowego. 

Wydaje mi się, że książka przeznaczona jest raczej dla młodszego czytelnika, a jednak występują tu pewne wydarzenia nie do końca wpisujące się w kanon literatury dla dzieci. Dlatego mam pewien problem z jednoznacznym określeniem wieku odbiorcy, do którego naprawdę skierowana jest ta pozycja. Biorąc pod uwagę całokształt, poleciłabym ją osobom, mającym ponad dziesięć lat. 

Spędziłam przy tej książce kilka jesiennych wieczorów, podczas których niechętnie przerywałam lekturę. 

Za egzemplarz dziękuję

Niedawno miałam możliwość przeczytać dwa romanse historyczne, które wyszły spod pióra naszej polskiej autorki – Melisy Bel. “Diabelskiego hrabiego” pochłonęłam w ciągu jednego dnia i byłam bardzo ciekawa, jak wypadnie jego kontynuacja zatytułowana “W paszczy lwa”, której to poświęcę dzisiejszy wpis.

Mimo że historie opowiedziane w książkach dotyczą różnych bohaterów to polecam czytać je w kolejności ich wydania – niektóre postaci występuje w obu tomach. 

“W paszczy lwa” jest drugą częścią cyklu “Niepokorni”. Opowiada o młodej dziewczynie, imieniem Catherine, dorastającej w cieniu idealnej siostry. Ich matka bardzo często porównuje je do siebie, co główna bohaterka znosi z pokorą. Mimo ciągłych reprymend na swój temat wierzy, że spotka prawdziwą miłość. 

I tak też się staje. Pewnego dnia Kitty poznaje tego jednego, jedynego. Jest nim starszy od niej lord Nicolas Devon – najbardziej rozchwytywany mężczyzna w mieście. Dziewczyna podejmuje więc walkę o serce ukochanego i jest zdolna zrobić wiele, aby go zdobyć…

Szczególnie spodobało mi się wykreowanie postaci Catherine. W trakcie czytania książki widać było przemianę dziewczyny – zarówno wizualną jak i psychiczną. Można by powiedzieć, że z brzydkiego kaczątka stała się łabędziem. Łabędziem, który ciągle przyciągał do siebie kłopoty. Jej relacja z Nicolasem również została przedstawiona  w bardzo ciekawy sposób – niby sobie dokuczają wzajemnie, ale w taki przeuroczy i przyjacielski sposób. Do czasu…

Co do głównego bohatera męskiego, to Nick pomimo tego, iż był najbardziej rozchwytywanym mężczyzną, potrafił się zatroszczyć o kobietę, na której mu zależało (co udowodnił w obu tomach). Kitty starał się traktować jak przyjaciółkę i niestety dziewczyna nie ułatwiała mu tego. 

Sceny łóżkowe nie są gorszące, styl pisania autorki jest lekki, a książkę można spokojnie przeczytać w jeden jesienny wieczór. 

Polecam ją osobom, które odnajdują się w takich klimatach.

Za egzemplarz dziękuję Autorce.

Bardzo lubię historie, będące serią wielu tomów, ponieważ dłużej mogę zostać z ulubionymi bohaterami (o ile ich polubię) powoli poznając ich losy. 

Dopóki zachowana jest ciągłość treści to kompletnie nie przeszkadza mi fakt, że czasem fabuła nie skupia się na jednej postaci. Tak właśnie jest z serią autorstwa Nory Roberts, opowiadającej o siostrach Calhoun. W sierpniu miałam możliwość zrecenzowania pierwszego tomu, przedstawiającego historię o Catherine. Teraz przyszła kolej na starszą siostrę dziewczyny – Amandę.

Tytułowa bohaterka pracuje jako menadżer hotelu. Jest najdojrzalsza z rodzeństwa, racjonalna i dobrze zorganizowana. Jej, można by powiedzieć, uporządkowane życie wywraca się do góry nogami w chwili gdy spotyka Sloana O’Rileya – architekta, który ma przebudować ich rodzinną posiadłość. Od samego początku iskrzy między nimi, jednak…ten mężczyzna nie jest w typie kobiety. Przynajmniej sama zainteresowana tak uważa. Czy jednak, aby na pewno?

Muszę przyznać, że bardzo polubiłam postać Sloana. Autorka na jego przykładzie pokazała, że nie należy oceniać książki po okładce, nadając bohaterowi naprawdę ciekawy charakter. Podobało mi się to, że mimo faktu, że lubił on denerwować Amandę, nie robił tego w sposób złośliwy. Był też człowiekiem bardzo odważnym i udowodnił, że jeżeli chodzi o najbliższe mu osoby, to będzie je bronił do samego końca. 

Co do głównej bohaterki, to podobnie jak w przypadku Catherine w żaden szczególny sposób mnie ona nie irytowała, czasem tylko nie potrafiłam zrozumieć jej zachowania. Bardzo mi się podobało to, że nie pozostawała dłużna Sloanowi za niektóre jego złośliwości. 

Oprócz głównego zarysu fabuły, w powieści występują dwa wątki poboczne – jeden dotyczy osoby Bianki (dawna krewna dziewcząt), a drugi poświęcony został jej szmaragdom, które prawdopodobnie zostały ukryte w rodzinnym Tower, gdzie mieszkają Calhounowie. 

Jest to historia idealna na jesienny wieczór, napisana z perspektywy narratora trzecio osobowego. To niezbyt wymagająca lektura, pozwalająca odpocząć po ciężkim dniu.

Za egzemplarz dziękuję