The Atlas Six. Wiedza zabija.

Powiem Wam, że nie lubię takich sytuacji, kiedy podoba mi się opis i okładka jakiejś książki, natomiast treść wzbudza we mnie mieszane uczucia. Tak właśnie miałam z “The Atlas Six” autorstwa Olivie Blake. 

Pomysł na opowieść był jak dla mnie świetny. Sześć osób otrzymało szansę, aby ubiegać się o wtajemniczenie do Towarzystwa Aleksandryjskiego: Libby, Nico, Reina, Parisa, Tristan i Callum. Każdy z nich posiadał pewną magiczną umiejętność – jedni znali się na fizyce, ktoś potrafił przenikać do podświadomości, a jeszcze inny widział różnego rodzaju iluzje, niedostępne dla pozostałych. Mieli rok aby udowodnić swoją wartość. Haczyk? Oczywiście, że się znalazł. Do Towarzystwa mogło dostać się tylko pięć osób. 

Okładka książki pt.: "The Atlas Six"

Niestety nie potrafiłam się “wbić” w powieść, przez co trochę mi się ona dłużyła. Jednak końcówka już pochłonęła mnie całkowicie. Co do bohaterów, to jeżeli miałabym ułożyć ich w jakiejś hierarchii, to powiedziałabym, że najbardziej lubiłam Libby i Nicka (dziewczyna była mi bliższa charakterem, za to u niego podobało mi się oddanie przyjacielowi). Za Tristanem generalnie przepadałam, chociaż czasem miałam ochotę go poszturchać, żeby się ogarnął. O Reinie często zapominałam podczas czytania, natomiast Calluma i Parisy nie znosiłam. Ona mnie irytowała swoim zachowaniem i podejmowanymi decyzjami. Co do chłopaka, to miałam wrażenie, że jest taki śliski i niegodny zaufania. W rzeczywistości raczej unikałabym go jak ognia. 

Jak widać tytuł ten ma swoje plusy i minusy. Jeżeli lubicie lektury new adult, gdzie występuje magia, tunele czasoprzestrzenne, rywalizacja i klimaty dark academia, to zachęcam do wyrobienia sobie własnego zdania o “The Atlas Six”.

Współpraca z wydawnictwem You&Ya. 

Sami w eterze – love story Regan i Alda

Pięć miesięcy temu miałam okazję przeczytać „The Atlas Six”, czyli jedną z książek autorstwa Olivie Blake. Dziś natomiast chciałabym porozmawiać z Wami na temat innej historii tej autorki, mianowicie mam na myśli powieść pt.: „Sami w eterze”. 

Charlotte Regan choruje na zaburzenia afektywne dwubiegunowe. W dodatku w przeszłości miała epizod z fałszowaniem pieniędzy, za co została wysłana na przymusową terapię. Obecnie pracuje jako przewodnik w pewnym muzeum. Aldo Damiani to doktorant, który uczy na uniwersytecie. Cierpi na depresję kliniczną. Pewnego dnia ta dwójka wpada na siebie w zbrojowni Instytutu Sztuki w Chicago. I tak właśnie zaczyna się ich wspólna opowieść. 

 

Okładka książki pt.: „Sami w eterze"

Na początku byłam wręcz przekonana, że nie polubię się z tym tytułem, jednak po parunastu stronach coś się zmieniło. Z ciekawością zaczęłam śledzić losy Alda i Regan, a także obserwowałam rodzące się między nimi uczucie. Narracja była prowadzona nietypowo i specyficznie, ale o dziwo – podobała mi się. Co ciekawe, w powieści zostały wplecione informacje o pszczołach. Nie jest ich dużo, ale świetnie uzupełniają całą historię. 

Uważam, że książka jest naprawdę warta przeczytania. Z pewnością nie jest to szablonowa i lekka historia o miłości. Po całej lekturze warto zainteresować się tym, napisanymi przez samą autorkę podziękowaniami.

Współpraca barterowa z wydawnictwem Muza 

This Poison Heart. Zatrute serce

Lubię, kiedy bohaterowie książek posiadają jakieś magiczne umiejętności, tak jak to było na przykład w „The Atlas Six” czy też w „Królestwie przeklętych”. Dlatego, gdy zaczęłam czytać „This Poison Heart. Zatrute serce” ucieszyłam się z faktu, że Briseis ma dar panowania nad roślinami. 

Powiem Wam, że trochę mi przez to przypominała Isabelę z „Naszego magicznego Encanto”, chociaż na tym podobieństwa między dziewczynami się kończyły. Swoją drogą, polecam tę animację, jest wręcz boska. 

Okładka książki pt.: „This Poison Heart. Zatrute serce”

To taki mały off top, ale już wracamy do tytułu. Historia jest naprawdę interesująca. Ogólnie rzecz biorąc, Bri wraz ze swoimi mamami przeprowadza się do tajemniczej posiadłości, którą dostaje w spadku. Jak się okazuje, oprócz niezwykłego ogrodu z bardzo osobliwymi roślinami, dziewczyna znajduje informacje na temat swojej biologicznej rodziny, a także ołtarz, poświęcony starożytnej bogini. Poznaje też niektórych mieszkańców miasta. Czy może im jednak zaufać? 

W książce jest trochę intryg, rodzinnych tajemnic i zauroczeń. Podobało mi się to, że autorka czerpała inspirację z mitologii greckiej. Końcówka powieści jest natomiast naprawdę emocjonująca i już nie mogę się doczekać jej kontynuacji. Zastanawiam się, jak potoczą się losy jednej z postaci, którą z początku lubiłam, ale później przestałam czuć do niej sympatię. No i oczywiście zżera mnie ciekawość, czy głównej bohaterce uda się doprowadzić swoją misję do końca.

Współpraca recenzencka z wydawnictwem Moondrive